ลุงฟรุตฯ กับหน้าที่ของเขา
---
ภาพจำหน้าค...

ลุงฟรุตฯ กับหน้าที่ของเขา
---
ภาพจำหน้าคณะถาปัดคือรถขายผลไม้ของผู้ชายที่หอบรอยยิ้มมาฝากนิสิตไม่ว่าจะซื้อผลไม้หรือไม่ก็ตาม

ผ่านวันผ่านปี รุ่นพี่เรียนจบ รุ่นน้องเข้าใหม่ มอเตอร์ไซค์คันเดิมกับพ่อค้าที่เด็กจุฬาฯ นับญาติเป็น 'ลุง' ยังคงวนเวียนอยู่บนถนนใต้ร่มจามจุรีไม่มีเปลี่ยน

ผลไม้ลุงฟรุตตี้ไม่ได้อร่อยกว่าเจ้าอื่น แต่รอยยิ้มที่ยื่นให้พร้อมรสหวานอมเปรี้ยวนั้นต่างหากที่สร้างความผูกพัน

ในชีวิตเรามีคนตัวเล็กตัวน้อยสลับกับตัวใหญ่ผ่านมาผ่านไป มีไม่กี่คนที่เป็นภาพจำของบางช่วงเวลา แม้ไม่ได้ปฏิสัมพันธ์มากไปกว่าการซื้อขาย แต่การได้เห็นรอยยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะ ก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นในความคุ้นเคย

ลุงฟรุตเหมือนดอกคุณนายตื่นสายที่บานในเวลาเดิมทุกวัน แค่ลุงเป็น 'คุณชายบานเย็น' เพราะเราจะได้เห็นรอยยิ้มลุงบานอยู่หน้าคณะหลังเลิกเรียน--เป็นที่ชื่นใจ

หลายคนอาศัยวิตามินจากผลไม้ของลุงฟรุต หลายคนพูดคุยทักทาย หลายคนแค่เห็นลุงยิ้มก็ยิ้มตามแล้ว

คนบางคนในชีวิตเป็นแบบนั้น มีพลังงานดีๆ ที่แค่ปรากฏตัวขึ้นก็เหมือนดอกไม้บาน--ลุงฟรุตเป็นดอกไม้ที่บานทุกเย็น

ดังเช่นดอกไม้, มีบาน มีหุบ มีโรยรา และวันร่วงหล่น เป็นเรื่องน่าอาลัยที่ลุงต้องจากไปด้วยโรคโควิด เชื่อว่าหลายคนที่ผูกพันรู้สึกใจหาย หลายคนคิดถึง

ในชีวิตคนหนึ่งคนมีหน้าที่บางอย่างที่เราทำมาเนิ่นนาน หน้าที่นั้นเข้าไปเกี่ยวพันกับชีวิตคนอื่น-มากบ้างน้อยบ้าง

บางคนถูกจดจำแม้วันเวลาผันผ่าน จดจำว่าเป็นเรื่องราวดีๆ ในเวลานั้น ดังเช่นที่ผมจดจำภาพ 'ลุงฟรุตตี้' ที่หน้าคณะว่าเป็นชายขายผลไม้ที่มาพร้อมรอยยิ้ม เป็นหนึ่งในภาพน่ารักที่ได้เห็นแทบทุกวัน

เช่นกันกับดอกไม้, แต่ละชีวิตมีหน้าที่บางอย่าง และเชื่อมโยงกับชีวิตอื่น สำหรับผม ลุงเป็นดอกไม้ที่แสนจะเป็นธรรมชาติ งดงาม และน่ารัก

ขอบคุณลุงฟรุตกับผลไม้ท้ายมอเตอร์ไซค์ และการทำหน้าที่ของคุณลุงในช่วงเวลาที่พวกเราเรียนอยู่ที่จุฬาฯ รวมถึงช่วงก่อนและหลังจากนั้นอีกยาวนาน

ขอให้คุณลุงพักผ่อนอย่างสงบนะครับ

เชื่อว่ารอยยิ้มเหมือนดอกไม้บานยามเย็นของลุงฟรุตจะยังอยู่ในใจของใครหลายคน

มากกว่าผลไม้คือรอยยิ้ม

ด้วยความอาลัย แด่ ลุงฟรุตครับ ❤

---